Tagarchief: Denemarken

Borgen

Wanneer de Middenpartij door een samenloop van omstandigheden de Deense parlementsverkiezingen wint, wordt Brigitte Nyborg de eerste vrouwelijke premier van Denemarken. Dat is het uitgangspunt van de Deense televisieserie Borgen. In het eerste seizoen van de serie, dat bij ons op dvd te verkrijgen is, volgen we het eerste, woelige jaar van Nyborgs premierschap.

De problemen waarmee Nyborg in deze eerste reeks te kampen krijgt, zijn van verschillende aard. Zo gaapt er regelmatig een kloof tussen Nyborgs persoonlijke overtuigingen en de rol die ze moet vervullen als premier. Daarnaast zijn er de gebruikelijke politieke problemen: wrijvingen binnen de meerderheidspartijen, schandalen die uitlekken of delicate contacten met buitenlandse regeringsleiders. Maar de belangrijkste lijn die doorheen de reeks loopt, is hoe het huwelijksleven van Nyborg steeds sterker onder druk komt te staan. Doordat haar man zijn eigen carrière moet opofferen voor het premierschap van zijn vrouw, komt hun relatie op springen te staan, wat maakt dat Nyborg heen en weer geslingerd wordt tussen haar persoonlijke problemen en haar verantwoordelijkheden als premier.

In recensies over ‘Borgen’ wordt vaak verwezen naar die andere Deense topserie ‘The Killing’, al loopt die vergelijking wat mank. Veel meer dan dat de twee series uit Denemarken afkomstig zijn en dat politiek in beiden een grote rol spelen, hebben ‘The Killing’ en ‘Borgen’ namelijk niet gemeen. Daar waar in ‘The Killing’ telkens één verhaallijn over een hele reeks wordt uitgesponnen, heeft in ‘Borgen’, naast enkele doorlopende verhaallijnen, iedere aflevering een eigen afgerond verhaal. Daarnaast zouden we ook kunnen zeggen dat ‘Borgen’ een iets optimistischer beeld schetst van de politiek. In ‘The Killing’ wordt het politieke systeem voornamelijk afgeschilderd als een wespennest waarin corruptie welig tiert en niemand verbaasd hoeft te zijn wanneer hem een mes in de rug wordt gestoken. De politici die we in ‘Borgen’ te zien krijgen, worden wat positiever geschetst. Naast de politieke spelletjes die uiteraard gespeeld worden, krijgen we ook het idealisme van sommige politici te zien, net als de manier waarop sommigen zich moeten zien overeind te houden wanneer ze in het oog van een mediastorm belanden.

Een mooie extra voor niet-Denen is alvast dat scenarist Adam Price zijn inspiratie niet enkel in de Deense politiek is gaan halen, maar dat bepaalde verhaallijnen ook bij ons een belletje doen rinkelen. Zo komt in de eerste aflevering een politicus in de problemen wanneer uitlekt dat hij privé-aankopen betaald heeft met een kredietkaart van het ministerie en moet later in de reeks een minister opstappen wanneer blijkt dat ze gelogen heeft over haar diploma’s. In ieder geval is de serie makkelijk te volgen voor wie geen notie heeft van de Deense politiek, ook omdat Price alle politieke partijen die in de serie een rol spelen een fictieve naam gegeven heeft die meteen duidelijk maakt waar een partij zich bevindt in het politieke spectrum. ‘Borgen’ is dan ook een aanrader voor al wie benieuwd is hoe je toptelevisiedrama maakt van politiek.

Dit artikel verscheen eerder in Peper:

http://www.jonggroen.be/files/_site/bestanden/nieuws/peper/JG139_PEPER20%20LR.pdf

Advertentie

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Peper / Vlam

Lars Von Trier

Lanceer de naam Lars von Trier in een gesprek en je hebt meteen voer tot discussie. Niet alleen doet de Deense filmregisseur met regelmaat een controversiële uitspraak, ook zijn films zelf zorgen regelmatig voor beroering. Maar ondanks de zeer verdeelde meningen, moet zelfs wie een hekel heeft aan films als Antichrist of Dancer in the Dark erkennen dat hier een regisseur aan het werk is die niet te negeren valt. Net als zijn eerdere films, confronteert ook het recente Melancholia zijn publiek met datgene waarmee het liever niet geconfronteerd wordt. Maar daarnaast zijn de films van von Trier ook steeds de moeite waard omdat hij de filmconventies in vraag durft stellen en er naar hartenlust mee experimenteert.

Bij het maken van een nieuwe film legt von Trier zich een aantal regels en beperkingen op, met verrassende resultaten tot gevolg. Een voorbeeld hiervan is Dogville, een film zonder realistisch decor. In plaats daarvan wordt het decor gevormd door witte lijnen op de vloer, die de plattegrond van het dorpje Dogville uittekenen en waar slechts enkele decorstukken aan toegevoegd zijn. Dit werkt bijzonde bevreemdend. Zeker omdat de personages zich gedragen alsof ze zich wel in een realistische setting bevinden, alsof hun huizen wel muren en deuren hebben. Als kijker zie je dus meer dan de personages en word je gedwongen een eigen standpunt in te nemen over wat zich in de film afspeelt.

Manderlay, een film met een soortgelijk decor, gaat zelfs nog een stapje verder. De verteller in de voice-over is onbetrouwbaar: wat hij het ene moment als waarheid verkondigt, wordt later onderuit gehaald door beelden die het tegendeel tonen of doordat de verteller op een volgend moment een ander standpunt inneemt. Daardoor wordt de kijker ook hier gedongen zijn eigen oordeel te vellen.

Het vastleggen van beperkingen, vinden we ook terug in het manifest van Dogme 95, dat mede door von Trier werd opgesteld. Het manifest bestaat uit tien regels en heeft als doel de focus van het filmmaken op het verhaal en de acteurs te leggen door afstand te doen van allerlei spectaculaire special effects en technische snufjes. De regels bepalen bijvoorbeeld dat de camera’s hand-held moeten zijn en dat films op locatie moeten worden gedraaid zonder toevoeging van extra decorelementen. Zelf maakte von Trier maar één dogme-film, The Idiots, maar een aantalvan dedogme-elementen zijn terug te vinden in andere films, zoals Breaking the waves en Dancer in the dark of de televisieserie The Kingdom.

Het lijstje experimenten die von Trier op zijn naam heeft staan is te lang om hier volledig te bespreken. Zo is er bijvoorbeeld ook nog Epidemic, waarin realiteit en fictie door elkaar lopen doordat von Trier zelf het hoofdpersonage van de film is. Of de komedie The boss of it all, waarbij een computerprogramma de kadrages van de shots bepaalt. In ieder geval is een film van von Trier altijd de moeite waard. Want je kan hem liefhebben of haten, maar een bijzondere film is het in ieder geval.

Dit artikel was eerder te lezen in Peper: http://www.jonggroen.be/files/_site/bestanden/nieuws/peper/JG137_PEPER19%20web.pdf 

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Peper / Vlam